We gebruiken cookies voor een betere klantenervaring en een makkelijker gebruik van deze site. Door verder te surfen op deze website ga je akkoord met het gebruik van deze cookies. Lees alle informatie.
“Wat denk je schat? Zullen we vertrekken of niet?” Het is 15 juni en Frankrijk kondigt aan dat het zijn grenzen terug openstelt voor toeristen. We hadden het idee van vakantie eigenlijk al lang opgegeven, dus de plotse optie om toch te kunnen vertrekken, kwam een beetje onverwacht…
We hadden eind vorig jaar ons verlof al geboekt: 2 weken in een bungalow op een mooie 5-sterren camping nabij Vallon Pont d’Arc, in het hartje van de Ardèche. We hadden extra vroeg onze vakantie ingepland – van de 1ste tot de 15de juli – omdat we tijdig terug wilden zijn voor de trouw van onze buren. Als we effectief zouden vertrekken konden we onze koffers binnen anderhalve week al gaan pakken!
“Ik zou eigenlijk toch wel graag vertrekken”, lanceer ik voorzichtig. “We hebben een bungalowtje met onze eigen keuken en sanitair en we kunnen veel gaan wandelen en fietsen, zonder dat we in contacten hoeven te komen met veel mensen. Ik word bedenkelijk aangekeken. Tja, maar je zit wel met een hoop gemeenschappelijke faciliteiten. Ga je zwemmen in het zwembad? Kan onze zoon in de speeltuin? Zijn de restaurants er al open? Ik kan alleen maar beamen dat ik het niet weet en laat de discussie even vallen, want de volgende conference call van het werk komt eraan.
’s Avonds aarzel ik niet om te googlen of zwembadwater het coronavirus kan overdragen en of de restaurants in de regio al open zijn…
Het is dinsdagavond 30 juni. Onze koffers zijn gepakt en alles steekt in de auto. We zijn helemaal klaar voor vertrek. We hebben echter besloten om ’s nachts te rijden, dus we kruipen nog enkele uurtjes onder de wol en laten de wekker om 2u30 aflopen.
Onze nachtelijke rit loopt op wieltjes. Het is superkalm op de weg en we vorderen goed, terwijl onze 11-jarige zoon vredig op de achterbank ligt te slapen. Even na Lyon staan we een uurtje in de file door een ongeval, maar iets na de middag staan we al aan de camping.
We zijn moe, maar onder een lichtgesluierde hemel en een aangename 28° reppen we ons al snel naar de ingang van de camping. Aan de receptie verwelkomt een dame achter plexiglas ons vriendelijk. We krijgen de nodige instructies en mogen naar onze bungalow. De camping is zeer mooi, maar ligt er behoorlijk verlaten bij. Slechts 2 bungalows in ons straatje zien er bewoond uit, in het zwembad spelen slechts enkele kinderen en zelfs op het terras van het restaurant is pal op de middag geen kat te bespeuren.
We weten in het restaurant een broodje en een slaatje te versieren. Beiden netjes ingepakt in een kartonnen doosje. De stoelen van het restaurant staan op 1,5m van elkaar, niet echt een noodzaak op dit moment…
Als ons buikje gevuld is gaan we op verkenning op de camping. La Plage Fleurie is alvast haar naam waardig. We ontdekken een mooi zandstrandje aan de oevers van de Ardêche, aangesloten een grasveldje met strooien parasolletjes en de nodige fauna rondom. Mijn zoon trekt aan mijn mouw. Ik weet al wat ik zo dadelijk mag gaan doen: ons rubberen bootje gaan opblazen. Als we terug langs het zwembad stappen verandert hij al snel van gedachten bij het zien van de waterglijbanen.
Ook de rest van de camping is een plaatje: mooie asfaltwegjes, verzorgde hagen en planten, een leuke speeltuin, de verplichte petanquebaan en een klein winkeltje met brood en de noodzakelijke levensmiddelen. We lopen terug naar de bungalow om wat basic spullen uit te pakken, terwijl onze zoon met zijn step elke hoek van de camping verder verkent. Ik maak de bedden ook al op, want we willen vanavond toch niet te laat ons bedje in.
De volgende morgen genieten we van onze eerste croissant en knapperige baguette. Ik zeg het elk jaar opnieuw, maar het is gewoon een waarheid als een koe: die kunnen ze alleen in Frankrijk zo lekker maken. We doen die dag onze inkopen in de supermarkt en maken er een rustig dagje van. Een beetje luieren aan het zwembad, vergezeld van een goed boek en af en toe eens in het water plonsen met zoonlief, omdat er nog niet zo veel potentiële vriendjes op de camping rondlopen.
‘s Avonds maak ik, met de foldertjes die we aan de receptie van de camping gevonden hebben en een website van de toeristische dienst, een eerste planning op van wat we allemaal zouden kunnen doen en beleven in de nabije omgeving. De marktjes in de drukke middeleeuwse stadjes besluiten we te vermijden, maar daarbuiten is ons lijstje snel opgemaakt. We houden van mountainbiken en wandelen en het lijkt erop dat we ons hartje hier wel gaan kunnen ophalen:
De rest van de vakantie hebben we vooral genoten van de zon, het goede eten, de terrasjes en het luilekkere leven. Na het eerste weekend liep de camping toch nog halfvol. Onze zoon had er al snel een hoop vrienden en vriendinnetjes en we zagen hem amper als we een dagje op de camping bleven. En dat is nu net zo zalig aan het campingleven. Je kan de kids vrij laten rondlopen op het domein, zonder zorgen (we hebben hem niet te veel corona-regels opgelegd). Ze hebben er een geweldige tijd en je moet ze net niet gaan zoeken voor het helemaal donker wordt
De ouders kunnen genieten van alle rust, langzaam wegdommelen in een transat aan het zwembad, een aperitiefje op het terras van de buren, een partijtje petanque, eens lekker nietsdoen,…
Ja, we boeken zeker terug een soortgelijke formule volgend jaar – met of zonder corona?
Groetjes
Anja, Eric en Axl
Op zoek naar reisideeën in de vorm van leuke reportages? Lees onze inspiratiemagazines. Misschien vind je wel jouw volgende droomreis.
Zometeen krijg je een bevestigingsmail.
Je blijft nu als eerste op de hoogte van nieuwe reizen, leuke reisverhalen en andere interessante informatie.